Petra Lemmens
'I can feel it in their energy'
About me
My name is Petra, I'm 44 years old and I live in the Netherlands. When I started writing I wanted to remain anonymous as much as possible. I didn't feel the need to come out on a personal level, but I did feel the need to share what I know about twin flames. However, in the process of writing, making a website, sharing information, I felt that people wanted to know more about me, they want to feel connected to the writer. So I decided to show myself a little bit more. I have written a personal post about myself (the translation in english will follow in a time) and my picture is on this page now :-)
There is a lot of ambiguity AND incorrect information on this subject. I do not pretend to have all the wisdom, but I did a lot of research and came to the core of it. I understand the process more than sufficiently to be able to give guidance to others who are still in the initial phase. And the information I will give you on this website will be completely different from most of the advice you read about this on the internet.
I met my twin flame in 2020. It was initially a one-off meeting, but what happened to me after that meeting was all so strange that it completely confused me. Common sense has little to contribute in this situation. After reading the information you will also understand exactly why common sense has no role in this encounter.
I searched almost a year on the internet for information. The information I found was confusing, with often vague language and certainly not unambiguous. Surely there had to be a "logical" explanation somewhere that resonated with my gut feeling. Finally I found it and I knew right away that this was what is going on between twin flames. Because it's difficult to find the core information, I thought it would be helpful to write some posts about this subject. These were the things I wanted to know when I started my search.
So keep reading...
Mijn cv
Mijn achtergrond is beeldend therapeut en docent. Beide opleidingen heb ik afgerond. Later heb ik diverse trainingen oplossingsgericht werken gedaan, systemisch werk en mindfulness voor kinderen. Daarnaast heb ik nog enkele trainingen conscious access bars gevolgd. Ik heb voornamelijk in het onderwijs gewerkt (primair en voortgezet onderwijs, als docent en ambulant begeleider).
Ik merkte altijd al dat ik moeite had om in de structuur mee te komen van het werkleven. Lesgeven was erg leuk, maar de randzaken zogen mij leeg. Dit gevoel heb ik jarenlang weg geduwt, ik wilde dat niet voelen. Met veel wilskracht heb ik het altijd prima gedaan, maar ik voelde me nooit echt happy en energiek hieronder. Achteraf gezien waren het ook gewoon teveel prikkels. Te veel de energie van anderen kunnen voelen en toen nog te weinig in eigen energie kunnen blijven.
Wat daarnaast meespeelde is dat ik in het lesgeven aanliep tegen de manier waarop er tegen "gedragsproblemen" wordt aangekeken. Met de kennis en ervaring die ik nu heb in het proces van spiritueel groeien, begrijp ik beter wat er "aan de hand is" met onze kinderen.
Ik wil hier kort mijn licht op laten schijnen:
In het onderwijs lopen veel docenten aan tegen het feit dat er zoveel kinderen zijn met gedragsproblemen. De kinderen van nu leven in een hoger bewustzijn dan wij. Zij reageren dus primair op de energie die er is niet zozeer op wat er gezegd wordt. En dat geldt zeker voor de hooggevevoelige kinderen; degene die wij diagnositiceren.
Deze diagnose lijkt voor de kinderen, maar is om het gedrag te kunnen categoriseren zodat de omgeving richtlijnen krijgt hoe ze hiermee om kunnen gaan. En natuurlijk kan het kind zelf ook meer inzicht krijgen in zijn gedrag door cognitieve input. Tot op zekere hoogte kunnen al deze dingen zeker helpen en de scherpe kantjes weghalen, vooral ook omdat de opvoeder meer 'controle' voelt (en dus ook vanuit een andere energie handelt).
Echter, naast deze richtlijnen op gedragsniveau, is er nog een ander stuk wat ook aandacht zou moeten krijgen en waar het werkelijk om gaat. Het is dan geen symptoombestrijding meer, maar dan ga je naar de kern. Omdat deze kinderen reageren op de energie die iemand heeft, spiegelen deze kinderen ons als geen ander.
De vraag is of wij als opvoeders bereid zijn naar onszelf te kijken. Deze kinderen hebben begeleiders nodig die het aandurven om naar binnen te kijken en hun eigen pijn onder ogen zien. Volwassenen die in hun eigen energie kunnen blijven en deze kinderen werkelijk kunnen zien en ontmoeten in wie ze zijn. De kinderen van nu dwingen de volwassenen in de richting van zelfheling en zelfliefde. Ook al ga je dat pas zo ervaren, wanneer je leert anders naar deze "problematiek" te kijken.
Daarnaast wijt ik een deel van de problemen in het onderwijs aan ons systeem. Kinderen horen te leren in een vrije omgeving. "ja maar dat is niet organiseerbaar". Toch zou dat mijn inziens de vraag moeten zijn, hoe dat wèl realiseerbaar is. Het gaat erom dat er een natuurlijke leeromgeving voor kinderen is. Een omgeving waar in eerste instantie wordt aangeleerd hoe ze met emoties om moeten gaan (zoals bv bij mindfulness) en daarnaast een omgeving waarin kinderen op een natuurlijke wijze hun authentieke 'rol' kunnen pakken.
Interessant om dit korte filmpje van 20 seconden even te bekijken. Die zegt in optiek genoeg.